2019 był zdecydowanie rokiem próbowania nowych rzeczy. Miałam kilka celów do zrealizowania, ale głównie zależało mi po prostu na nieodstawianiu aparatu na zbyt długo. Nie chciałam robić sobie przerw. Mogę szczerzę przyznać, że się udało. W marcu minął dopiero rok mojej przygody z fotografią. Bardzo szybko zleciał mi ten czas, a co najważniejsze dalej mi się nie znudziło 😊 

Wakacje spędziłam w USA, a swoją podróż podporządkowałam fotograficznym zachciankom. Mimo małego zainteresowania architekturą, chciałam spróbować wykorzystać możliwość bycia w jednym z największych miast świata. Spędziłam aż tydzień w Nowym Jorku z aparatem w ręku. 

Mam pewne nieśmiałe plany na rok 2020, jednak nie są one jakimś musem. Chciałabym dalej po prostu bawić się tym co robię i nie przestawać. Nie sądziłam, że fotografia tak bardzo mi się spodoba i umożliwi spojrzenie na pewne rzeczy z zupełnie innej perspektywy. Nie mogę się doczekać czego jeszcze się nauczę 😃

Na swój pierwszy Copernicon pojechałam dwa lata temu i był to jeden z najlepszych konwentów na jakich byłam (a było ich aż 11), dlatego bardzo chciałam na niego wrócić. Tym razem jednak nie byłam zwykłym uczestnikiem konwentu, a mediami i był to mój pierwszy konwent z aparatem w ręku. 

Copernicon to festiwal fantastyki organizowany co roku we wrześniu w Toruniu. Najbardziej charakterystyczną, moim zdaniem rzeczą jest to, że impreza odbywa się na całym Starym Mieście, przez co Toruń dosłownie żyje tym konwentem. Wokół robi się mega kolorowo i od razu czuć klimat fantasy. 

Dwa lata temu, zanim dotarłam na miejsce konwentu byłam lekko poirytowana tym, że wszystkie panele i atrakcje były porozrzucane po różnych budynkach i miejscach na starówce (bo na niektórych konwentach, gdzie jest podobnie, dystans jest naprawdę duży i trzeba poruszać się autobusem), ale gdy zobaczyłam jak blisko wszystko się znajduje i przejście z jednego panelu na drugi zajmuje z 7 minut, zdałam sobie sprawę jak wiele możliwości daje tak ogromna przestrzeń. Dzięki temu można zorganizować więcej prelekcji i atrakcji, bo nie ogranicza nas jeden budynek czy expo. Organizatorzy Coperniconu wykorzystali w stu procentach atuty starówki, co przykładem może być parada cosplay, pokazy ognia, targi wystawców czy food trucki. Jest to też genialna reklama imprezy, bo turyści zaczepiali nas i pytali co robimy. 

W ciągu trzech dni konwentu miałam masę paneli, na które bardzo chciałam pójść, jednak tym razem postanowiłam bardziej skupić się na robieniu zdjęć, dlatego moim głównym celem była parada cosplay oraz konkurs cosplay. Zazwyczaj omijam atrakcje związane z cosplayem, bo na samym początku mojej przygody z fanodmowymi zlotami poświęcałam na to bardzo dużo czasu i nie ciekawi mnie to już tak bardzo jak kiedyś. Teraz zdecydowanie bardziej wolę od rana do wieczora posiedzieć na panelach, głownie tych związanych z literaturą. Bardzo lubię spotkania z pisarzami, tłumaczami i wydawcami książek czy komiksów. W tym roku moje serce podbił panel o tłumaczeniu mang prowadzany przez tłumacza, który przełożył kilka moich ulubionych tytułów. 

Nie trzeba być fanem fantastyki żeby znaleźć tutaj coś dla siebie, bo i fani japońskiej animacji i kultury będą mieli w czym wybierać, jak i fani koreańskiej muzyki i kultury, no i oczywiście fani wszelakich tworów popkultury. W moim przypadku jest akurat tak, że interesuję się dosłownie wszystkim poza grami RPG, więc atrakcje mi się nakładały i rzadko się zdarzało, że miałam między nimi okienko, ale gdy już je miałam to odwiedzałam targ.

 KLIKNIJ TUTAJ by obejrzeć całą galerię z targów

Konkurs cosplay zdominowały w tym roku Gwiezdne Wojny, bo to właśnie z tej serii było najwięcej kostiumów. Bardzo brakowało mi podziału na kategorie jeśli chodzi o nagradzanie uczestników, ponieważ uważam, że to nie fair wrzucać do jednego wora osoby, które przedstawiają jakąś scenkę z osobami, które jedynie prezentują swój strój. To samo jeśli chodzi o występy solo i w grupie.

Pomysł na spędzenie wakacji w Stanach pojawił się zupełnie spontanicznie bez wcześniejszego planowania czegokolwiek w tym kierunku. Koleżanka, którą poznałam na koncercie Sleeping With Sirens w Warszawie wspomniała o wyjeździe w ramach programu Camp Leaders i zaczęłam się zastanawiać czy też nie spróbować. Na podjęcie decyzji miałam niewiele czasu, bo zniżka na program miała zakończyć się w ciągu dwóch tygodni. Nigdy nie marzyłam o podróży do Ameryki i nigdy nie interesowałam się za bardzo tym krajem. Należę do grona osób, które interesują się bardziej Azją, głownie Koreą i Japonią i to tam kiedyś chciałabym pojechać, a Stany były mi zawsze obojętne. Stwierdziłam jednak, że warto spróbować i zapisałam się do programu, dzięki któremu otrzymałam wizę, ubezpieczenie oraz bilety lotnicze w zamian za dwa miesiące pracy na kampie. Podpisałyśmy umowę z Camp Kingswood w Brighton Maine. Przed samym wyjazdem miałyśmy dużo papierkowej roboty, co było bardzo stresujące tym bardziej, że w tym samym czasie pisałam pracę licencjacką, którą musiałam obronić wcześniej niż inni, by móc wylecieć 12 czerwca. 

Ze względu na lot zaplanowany o wczesnej porze musiałam dostać się do Warszawy dzień przed, żeby nie musieć się bezsensownie stresować czy zdążę. Na szczęście mogłam zatrzymać się u koleżanki Mai, która pomogła mi przetrwać noc, no i zrobiła dla nas kluseczki z truskawkami! 

Na początku myślałam, że to podróżowanie będzie najlepszą częścią wyjazdu, jednak okazało się, że najlepiej bawiłam się na kampie, bo poznałam bardzo fajnych ludzi, za którymi już teraz tęsknię. Zdecydowanie najbardziej będzie mi brakowało naszych wypadów do Naples i leżenia na kanapie po pracy.

Wyjazd ten pokazał mi, że od wielkich miast wolę spokojne miejsca, a w Maine jest ich bardzo dużo. Nie bez powodu stan ten nazywany jest "vacationlandem", bo naprawdę fajnie jest tu spędzić wakacje. Największym minusem tego miejsca jest brak zasięgu, kleszcze i komary (serio, kleszcze nie dawały nam żyć haha). Gdy kupowałyśmy sprej na kleszcze i narzekałyśmy na nie przy kasie, pani ekspedientka przywitała nas słowami "Welcome to Maine! They are gross, right?".